Interview met Rowena van de Berg, 5 jaar na afwikkeling van haar letselschade.

~Op 8 april 2014 raakte je betrokken bij een ongeval. Wat gebeurde er?

Ik zat bij een collega in de auto, we waren onderweg naar ons werk. Toen we de parkeerplaats opreden zag een automobiliste die het parkeerterrein wilde verlaten onze auto over het hoofd en reed ons aan de linker voorkant van de auto aan.

~Door het ongeval ben je gewond geraakt, wat voor letsel heb je opgelopen?

Eigenlijk had ik niet direct in de gaten dat het niet goed met me ging maar na een uurtje kreeg ik last van mijn nek, schouder en rechterarm. Mijn arm leek donkerder te kleuren en werd zwaarder. Mijn manager heeft me naar huis gestuurd omdat hij zag dat het niet goed ging. Toen de klachten niet minder werden in de dagen daarna ben ik naar de huisarts gegaan. De huisarts verwees me door naar de fysiotherapeut. 

~Hoe ging het toen verder?

Helaas bleken de nek- en schouderklachten, met uitstraling naar mijn hand en vingers, en de hoofdpijn hardnekkig. Na een half jaar gaf de fysiotherapeut aan dat ze niks meer voor me kon doen. Mijn tijdelijke contract was ik inmiddels kwijtgeraakt omdat ik niet vlot herstelde na het ongeluk. Al met al ging het alleen maar slechter met me. Voor het ongeval ging het al niet goed met me en het ongeval was de druppel die de emmer deed overlopen.

~Kun je vertellen hoe je situatie voor het ongeval was?

Ik heb een MBO 3 opleiding als pedagogisch medewerkster afgerond maar kon in die periode geen werk vinden in die kinderopvang. Tijdelijk heb ik daarom een baantje in de schoonmaakbranche genomen. Ik kampte op dat moment met een eetstoornis en een posttraumatisch stresssyndroom en was daarvoor in behandeling gegaan. 

~En daar kwam het ongeval dus nog eens overheen, wat betekende dat voor jou?

Ten tijde van het ongeluk was ik totaal niet in balans, ik stond eigenlijk op een soort overlevingsstand. Ik was gaan samenwonen met mijn vriend en omdat er nou eenmaal geld moest binnenkomen om de rekeningen te kunnen betalen bleef ik werken, maar eigenlijk was het allemaal teveel. Hoe raar het ook klinkt, het ongeluk is eigenlijk mijn redding geweest. Het was het laatste zetje, ik moest mijn lichaam en geest rust geven maar dat lukte niet; door het ongeval kon ik niet anders. 

~Je zegt dat het ongeluk je redding is geweest maar ook dat het alleen maar slechter met je ging nadat de fysiotherapeut zei dat zij niks meer voor je kon betekenen en je bovendien je baan was kwijtgeraakt. Kun je dat uitleggen?

Op dat moment ging het inderdaad alleen maar slechter met me. Mijn eetstoornis speelde weer meer op toen ik thuis kwam te zitten en ik raakte depressiever. Toen het UWV na anderhalf jaar zei dat ik wel weer kon werken terwijl ik dat zelf absoluut niet zag zitten kwamen er ook nog financiële zorgen bij. Ik kwam maar heel kort in aanmerking voor een WW-uitkering en daarna zou ik geen inkomen meer hebben.

~Hoe verliep de letselschadezaak?

Toen ik door de huisarts doorverwezen werd naar de fysiotherapeut en dus geconfronteerd werd met kosten heb ik Slot Letselschade ingeschakeld. Lyndia Douwes heeft mijn zaak in behandeling genomen en de tegenpartij aansprakelijk gesteld. Pas 6,5 maand na het ongeval erkende de verzekeraar de aansprakelijkheid. Dit duurde zo lang omdat de hun verzekerde de zaak niet gemeld had. Ook daarna duurde het nog een poos voordat de verzekeraar met het eerste voorschot over de brug kwam. Ondertussen maakte ik kosten voor de fysiotherapie en later ook manuele therapie. Daarvoor moest ik met de trein dus ik had ook behoorlijk wat reiskosten terwijl aan de andere kant mijn inkomen flink gedaald was omdat ik een uitkering kreeg. 

~ De letselschadezaak liep dus aanvankelijk stroef, hoe ging het verder?

Pas ruim een jaar na het ongeval kwam er een schaderegelaar van de verzekeraar bij mij thuis. Tijdens dit driegesprek werden goede afspraken gemaakt en de toezegging werd gegaan voor een ruim voorschot zodat ik even geen zorgen hoefde te hebben over mijn financiële situatie en alle onkosten. Ook was de schaderegelaar het eens met het voorstel om een arbeidsdeskundige in te schakelen om mij weer aan het werk of aan studie te helpen. 

~Er werd dus een reintegratietraject opgestart?

Nee, helaas dacht de verantwoordelijke behandelaar bij de verzekeraar er anders over. Hij ging niet akkoord met begeleiding door een arbeidsdeskundige. De reden die daarvoor werd gegeven was dat zijn medisch adviseur vond dat er medisch gezien niet zoveel aan de hand was en omdat ik voor ongeval ook al onder intensieve psychische behandeling stond. Bovendien deed ik op dat moment werk onder mijn opleidingsniveau. Allemaal redenen volgens de verzekeraar waarom ze mij niet hoefden te helpen, ondanks de duidelijke fysieke klachten die door het ongeval ontstaan waren.

~Wat wilde jij op dat moment zelf?

Ik wilde gewoon mijn leven weer op kunnen pakken, die schadevergoeding interesseerde me verder niet. Ik kreeg er stress van dat de verzekeraar alles op mijn voorgeschiedenis wilde gooien en had het gevoel dat ik me constant moest bewijzen. Gelukkig luisterde Lyndia heel goed naar mij, ik had echt het gevoel dat zij goed begreep waar ik het meest mee geholpen zou zijn. Samen hebben we toen gekeken wat ervoor nodig zou zijn voor mij om zelf verder te gaan en de letselschadezaak af te ronden. 

~Hoe zag dat zelf verder gaan eruit?

Een baan op een kinderdagverblijf, het werk waarvoor ik was opgeleid, was te zwaar voor me geworden omdat ik nog steeds last had van mijn nek en schouders. Ik had eerder wel eens gedacht aan een opleiding tot doktersassistente en ik ben in kaart gaan brengen wat de kosten hiervan zouden zijn. Uiteindelijk heeft Lyndia daarna een voorstel aan de verzekeraar gedaan om tot een regeling te komen. Die regeling heeft mij in staat gesteld een punt achter de zaak te zetten en verder te gaan.

~ Hoe zag die regeling eruit?

Ik ontving een totaalbedrag voor alle opleidingskosten gedurende 3 jaar, inclusief aanschaf van een laptop en studiematerialen. Ook werd gedurende de volledige studieduur mijn inkomen aangevuld en ik kreeg budget voor inschakeling van een arbeidsdeskundige gedurende een jaar na afloop van mijn studie, als ik daar behoefte aan zou hebben. Ook inbegrepen waren medische kosten, reiskosten voor medische behandelingen en een smartengeldvergoeding. Het uiteindelijke bedrag dat ik ontving overtrof mijn verwachtingen en dat gaf rust om verder aan mijn toekomst te werken.

~ Hoe is het daarna met je gegaan en hoe gaat het inmiddels met je?

Ik zei eerder dat het ongeluk mijn redding is geweest en dat denk ik ook echt. Door het ongeval ging het aanvankelijk in alle opzichten slechter met me maar uiteindelijk kon ik me, doordat ik lichamelijk tot rust werd gedwongen, beter focussen op mijn traumabehandeling en het herstel van mijn eetstoornis. Op het moment dat ik daaraan toe was ben ik aan de opleiding voor doktersassistente begonnen. Dat was zwaar maar ik wist heel zeker dat ik voorwaarts wilde en ik heb niet getwijfeld. Ik heb uiteindelijk afstudeerstage gelopen op de afdeling Gynaecologie & Verloskunde in het Gelre Ziekenhuis en daar werk ik nu nog steeds met veel plezier. Mijn nek blijft een zwakke plek en daarom ga ik eens per 3 maanden naar de fysiotherapeut maar verder gaat het goed met mij, mijn trauma’s heb ik verwerkt en de eetstoornis speelt geen rol meer in mijn leven.

~ Hoe kijk je nu 5 jaar na het afronden van de letselschadezaak terug? 

Ik heb heel veel geluk gehad vind ik. Geluk dat ik er zo goed uit gekomen ben en geluk dat ik een goede belangenbehartiger had. Ik had echt het gevoel dat zij naar me luisterde en er was om me te helpen. Uiteindelijk overtrof de schadevergoeding mijn verwachtingen en op die manier werd ik in staat gesteld om zonder financiële zorgen een opleiding te doen en aan mijn toekomst te werken. Uiteindelijk heeft de verzekeraar hier natuurlijk ook aan meegewerkt maar zonder Lyndia’s hulp hadden ze me ongetwijfeld met een kluitje het riet in gestuurd. Voor mij geldt dus echt: een geluk bij een ongeluk!